| 摘要 |
Η φυσιοθεραπευτική επιφάνεια ανάλογα με τον σκοπό για τον οποίο είναι κατασκευασμένη, έχει ειδικό σχήμα (ζώνη, επικάρπιο, επιγονατίδα κλπ) και εδικό υλικό για να μπορεί να προσαρμόζεται στην συγκεκριμένη περιοχή του σώματος π.χ. (πλαστική επιφάνεια πάχους 0,5ΜΜ και 1ΜΜ, ελαστικό επίδεσμο ή ύφασμα) και ορισμένο αριθμό πλαστικών ή μεταλλικών επιφανειών (δίσκων) με αιχμηρά δόντια (βελόνες) για να καλύπτουν την περιοχή του πόνου. Οι αποστάσεις των δίσκων με τις αιχμηρές βελόνες, οι αποστάσεις των οδόντων μεταξύ των, η μορφή και βάθος των οδόντων, παίζουν καθοριστικό ρόλο στα άριστα αποτελέσματα ανακούφισης ή και απαλλαγής του πόνου, από: a) To κεφάλι, β) Την σπονδυλική στήλη, γ) Τους μυς, δ) Τα κόκκαλα κλπ. Το αποτέλεσμα της φυσιοθεραπευτικής επιφάνειας επιτυγχάνεται με την εξής χρήση: Tην επιφάνεια όπως είναι διαμορφωμένη για την συγκεκριμένη περιοχή του σώματος, την τοποθετούμε στην περιοχή του πόνου, πιέζουμε μέχρι τα όρια αντοχής του τσιμπήματος που προκαλεί η συσκευή και για διάρκεια 40"-60" (δευτερόλεπτα). Εάν με την πρώτη φορά δεν εξαλειφθεί ο πόνος, η διαδικασία επαναλαμβάνεται κι άλλες φορές, μέχρι να εξαλειφθεί τελείως ο πόνος. Ακόμη για την δραστηριοποίηση του καρδιαγγειακού, αναπνευστικού, νευρικού και πεπτικού συστήματος πιέζουμε την φυσιοθεραπευτική επιφάνεια σε όσο μεγαλύτερη επιφάνεια του σώματος για μεγαλύτερη χρονική διάρκεια και σε ανάλογα σημεία του σώματος. Για ανόρθωση και βελτίωση της ενεργοϊκανότητας του ανθρώπου είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να πατάει τις πατούσες (καθισμένος) και να πιέζει τις παλάμες των χεριών (μέχρι τα όρια αντοχής του τσιμπήματος) για 1-2 λεπτά, πρωί-βράδυ. Το χρονικό διάστημα χρήσης της φυσιοθεραπευτικής επιφάνειας και ο αριθμός επαναλήψεως της διαδικασίας είανι απεριόριστος. ω |
